Bijna alles wat je aan de computer toevoegt communiceert met de processor via een bijbehorende insteek- of interfacekaart. Zo'n kaart moet in een daarvoor bestemde gleuf of slot in de systeemkast van de PC; elke computer heeft een beperkt aantal vrije uitbreidingsslots. Daarom is een Scsi-kaart zoiets prachtigs. Small Computer Systems Interface, spreek uit skoezi, net als neemmenietkwalijk op z'n Italiaans. Op één Scsi-kaart kun je tot zes verschillende apparaten aansluiten in plaats van één. Zeker als er weinig vrije sleuven meer over zijn is het tijd voor Scsi. Wel moeten de aan te sluiten accessoires zelf aan de Scsi-norm voldoen: je moet dus een Scsi-scanner hebben, een Scsi-tapestreamer, enzovoort.
Het was tijd voor Scsi en ik vond een voordelige aanbieding van een geavanceerde kaart bij een zaak in Zoetermeer. Na wat getelefoneer over de specificaties (PCI of ISA? Heeft u SDMS support? Wat voor toepassing had u in gedachten?) bestelde ik, en enkele dagen later arriveerde het ding per post. Het was de kaalste kaart die ik ooit had gezien - geen bijbehorende software, geen handleiding. Dat hadden ze er niet bij gezegd. Geen wonder dat hij relatief goedkoop was.
Om te beginnen zal-ie wel in de computer moeten, redeneerde ik niet zonder logica, en ging aan het werk. Keurig zoals het hoort: computer uitschakelen, kap eraf, kaart erin en computer weer aan. Ik deed niet meteen de kap er weer op. Stel dat er wat mis is, dan blijf je aan het schroeven, vond ik. Een terechte gedachte, zo bleek.
De computer was volledig in de war. Hij kon z'n eigen harde schijf niet meer vinden en dus kwam de opstartprocedure niet van de grond. Ook na opstarten vanaf een diskette was de harde schijf nergens te vinden, behalve dan in de systeemkast, want fysiek was hij overduidelijk nog aanwezig. Verwijderen van de Scsi-kaart bracht geen soelaas, hier was echt iets mis. Ik bespaar u het verslag van een dag ploeteren en de emoties die zich daarbij voordeden. Tenslotte was ik genoodzaakt de 06-helplijn van de leverancier van de computer te bellen á 50 ct. per minuut (bij de leverancier van de Scsi-kaart waren ze te druk met het verkopen van kaarten aan andere nietsvermoedende klanten) en gedurende de vele minuten dat ik zat te wachten tot een 'expert' tijd voor me had dacht ik na over wat ik handiger had kunnen doen: kopen bij een zaak in de buurt en niet zo op tientjes letten, bijvoorbeeld.
De helplijnmeneer had het euvel gauw gevonden: bij het aansluiten van de Scsi-kaart was op een of andere manier het BIOS gewist. Het BIOS (Basic Input-Output System) vertelt de computer elke keer bij het inschakelen hoe hij in elkaar zit - onder andere wat de kenmerken zijn van de harde schijf. Waarom die informatie verloren was gegaan? 'Tja, dat komt soms voor.' De verdwenen gegevens werden opgediept uit de documentatie en aan de computer meegedeeld met het BIOS-Setup-programma dat je direct na het aanzetten van de machine kunt starten. Eenmaal gevonden is de oplossing altijd een secondenkwestie.
Het eerste Scsi-apparaat dat hier het huis betrad, werd geleverd inclusief een eigen eenvoudige Scsi-kaart. Het installeren daarvan ging moeiteloos en hij werkte prima. De geavanceerde lastpost moest het veld ruimen en ligt nu ergens op een plank 500 gulden waard te wezen.