Op 16 juli treden drie levende legenden van de rock 'n roll op in Ahoy' in Rotterdam: Chuck Berry, Jerry Lee Lewis en Little Richard. The hottest Rock 'n Roll Show on Earth, belooft een aankondiging die ik een paar maanden terug bij een ander concert in handen gedrukt kreeg.

 Dat leeftijd voor zoiets geen beletsel hoeft te zijn weten we, dus daarover geen gezeur. Slechte voortekenen zijn er wel. Chuck Berry bijvoorbeeld is beroemd om zijn geld- en gemakzucht, en als Jerry Lee Lewis met het verkeerde been uit bed is gestapt zingt hij de hele tijd ballads. Van deze twee heb ik geen recente concerten gezien; van Little Richard wel. Dat was twee jaar geleden op het North Sea Jazz Festival. Zelden heb ik me zo bedrogen gevoeld.

 Are you happy to see me? (Instemmend gejoel.)

Are you happy to see me? (Meer instemmend gejoel.)

 Little Richard dankt zijn roem aan extreem ruige rock 'n rollnummers als Tutti Frutti, Lucille en Long Tall Sally. Daar vul je geen concert mee en de boog kan niet altijd gespannen zijn, maar het was het andere uiterste om de helft van de tijd gezapige covers te spelen als Blueberry Hill en I saw her standing there, liedjes die je vooral associeert met braafheid. Richard gedroeg zich als een jukebox met grijsgedraaide evergreens.

 Are you happy to see me? (Gejuich.)

Are you having a good time? (Nog meer gejuich.)

 Richard Penniman heeft pittige instrumentale nummers op zijn naam staan zoals The Rill Thing en Sanctified, Sanctified Toetapper, waarin de band zich had kunnen uitleven en waarbij hij zelf het er even van had kunnen nemen. De band leek er bekwaam genoeg voor maar kreeg geen kans dat aan te tonen. Geen podium ter wereld is groot genoeg voor het ego van Little Richard.

 Are you having a good time? Are you happy to see me? (Ovaties¼ )

 Nu is de keuze van het repertoire bij een concert iets waarover geen twee personen het volledig eens zullen worden. Erger was dat de levende legende de nummers die hij zong met intense minachting behandelde. In de meeste gevallen zong hij alleen het eerste couplet, en dat dan vijf á tien keer achter elkaar. Je kunt over de kwaliteit van zijn teksten van mening verschillen - ze hebben wel een zekere kracht. Maar die kracht ligt in de kortheid en het rekken van Tutti Frutti door eindeloze herhalingen is een contradictie. Om bij de al genoemde voorbeelden te blijven: ook van Blueberry Hill speelde hij tot vervelens toe het eerste couplet, en van I saw her standing there het tweede (dat was dan de grootste verrassing van het optreden).

 Are you having a good time? Are you having a REAL good time? (Donderende toejuichingen.)

 Ik dus niet. Het concert was plichtmatig en obligaat en het was een langgerekte uiting van luiheid en desinteresse. Denkt Little Richard dat het publiek dom genoeg is om steeds dezelfde vraag te beantwoorden en om te blijven luisteren hoe de ene na de andere klassieker in puin wordt gezongen? Wel, het publiek was inderdaad zo dom. Zelden heb ik op zo grote afstand van een podium nog mensen zien dansen, springen, meezingen en -klappen. They were having a good time. Dat kan nog wat worden op 16 juli.

Het materiaal dat hier verkrijgbaar is mag worden gedownload, gelezen en zelfs gekopieerd, maar alleen voor eigen gebruik. Vermenigvuldigen met winstoogmerk is niet toegestaan. Alles is copyright Herbert Blankesteijn, tenzij anders vermeld.

• Terug naar het Kolommenmenu.
• Terug naar het Hoofdmenu Archief Herbert Blankesteijn.