Het lijkt wel of de televisierecensenten gisteren hadden afgesproken elkaar niet in de wielen te rijden. Vijf besprekingen, geen enkele doublure. Dat wijst op een televisieaanbod zonder hoogtepunten, zonder verplichte nummers, zodat ieder zijn eigen plan kon volgen.

Han Lips in Het Parool besteedde zijn halve kolom tabloidformaat aan het navertellen van een aflevering van The Simpsons op BBC 2. De vraag 'Is dit leuk?' beantwoordde hij met 'Gisteren wel,' jammer genoeg zonder te zeggen waarom. Lips besloot curieus met: 'Toch moet de les zijn dat je nooit moet proberen een aflevering van The Simpsons na te vertellen.' Die les had hij logischerwijs geleerd voordat hij zijn stukje inleverde, maar kennelijk te kort voor de deadline om er zelf van te profiteren.

AD's 'Ik' had gekozen voor Radar, de consumentenrubriek van de TROS, die deze keer ging over postorderleed. Beschreef wat eigen postorderproblemen en een paar gevallen uit de uitzending. Verder eigenlijk niets. Het Parool en het AD maken het zichzelf moeilijk met recensies van niet meer dan 250 woorden maar doen geen moeite het beste ervan te maken. Gisteren in ieder geval kwamen ze niet boven het niveau van paginavulling uit.

Ruud Verdonck, het media-instituut van Trouw, nam de KRO-avond onder de loep en kwam wèl verder dan een beschrijving van wat hij had gezien. Hij schetste het langzaam groeiende succes van de komedie Toen was geluk heel gewoon en maakte melding van zijn weerzin tegen de truttigheid van dit programma. Terecht, een recensent moet zijn mening niet verhullen. Er volgde een vergelijking met de inzakkende populariteit van Ook dat nog, en Verdonck kwam met de hypothese dat de dalende kijkcijfers van dit programma Aad van den Heuvel welgevallig zouden zijn. Dat Van den Heuvel bij de KRO min of meer gedwongen wordt met dit succesvolle programma door te gaan is interessante achtergrondinformatie. Maar de suggestie dat bij Ook dat nog studiogasten zijn geïntroduceerd om het programma minder consistent te maken en het zo´een stapje terug' te laten doen is vergezocht. Verdoncks stukje eindigde nogal ongelukkig met een volkomen mislukte zin over Toen was geluk heel gewoon: 'Maar het blijft elke week weer vreselijk wennen, dat dit blijkbaar het leukste is wat hier te bieden valt.' Lesstof voor het VWO of de School voor Journalistiek: maak deze zin korter, correcter en duidelijker.

NRC geeft zijn recensent twee keer zoveel ruimte als Trouw doet, en drie keer zoveel als het AD en Het Parool. Maarten Huygen kan dus vrij zorgeloos uit programma's citeren en hun sfeer beschrijven. Ook kan hij meer programma's behandelen. Zijn mening geeft hij vooral tussen de regels door: naar aanleiding van Taxi gaf hij gisteren zijn eigen voyeurisme toe en stelde hij vast, niet wereldschokkend, dat leed de grondstof is voor de beeldindustrie. Van Dokument: Westeinde, over een ziekenhuis in Den Haag, prees hij de afstandelijke cameravoering. Huygen vertoont geen Frits Abrahams-complex maar kan zijn voorganger nog niet doen vergeten.

Als enige had de recensent van NRC het interview met Connie Palmen gezien van BBC World. Inderdaad een buitenkansje; journalisten van overzee die zich komen afvragen wat er zo goed is aan dit succesnummer. Huygen had wel mogen benadrukken dat hij dit interview kon zien dank zij het verdwijnen van CNN van de Amsterdamse kabel. BBC World is daarvoor immers in de plaats gekomen. Na alle gedram over CNN door de Jan Blokkers van deze wereld had dat geen kwaad gekund.

In De Volkskrant trok Cornald Maas van leer tegen de produkten die de commerciële televisie maakt van de grondstof leed. Een makkelijk doelwit, al was Maas nog te mild over Robert ten Brink. Hij noemde All you need is love 'onschuldig', maar het feit dat er nu veel meer van dergelijke troep wordt gemaakt dan in het beginjaar 1992 lijkt me nauwelijks een argument. Waarom mensen wel tegen zichzelf beschermd moeten worden als ze brieven schrijven aan Hennie Huisman en niet als Ten Brink de geadresseerde is, ontgaat me. Een eye opener was Maas' waarneming dat in het emotionele duw- en trekwerk vrouwen langer weifelen, en dan krachtiger besluiten dan mannen. Waar zijn eigenlijk de vrouwelijke recensenten?

Het materiaal dat hier verkrijgbaar is mag worden gedownload, gelezen en zelfs gekopieerd, maar alleen voor eigen gebruik. Vermenigvuldigen met winstoogmerk is niet toegestaan. Alles is copyright Herbert Blankesteijn, tenzij anders vermeld.

• Terug naar het Kolommenmenu.
• Terug naar het Hoofdmenu Archief Herbert Blankesteijn.