Weten jullie wèl wat goed is? Nee. Ouders hebben een gekleurde bril op die ook nog eens vol prisma's en lachspiegels zit. Iedereen kent ouders die bij een ruzie liever hun eigen kind geloven dan het vriendje waarmee het ruzie heeft. Ik heb zelf ook die neiging; die is heel moeilijk te onderdrukken. Ouders vinden hun eigen kind vaak begaafder dan het is. Ik herinner me de kruk in het voetbalelftal waar mijn eigen zoon ooit in speelde. Deze kruk was objectief een absolute, totale kruk en was een groot probleem voor zijn medespelers en de leiding. Toen ik eens zijn vader sprak vertelde deze enthousiast dat zijn zoon het 'toch zo leuk deed'. Ik kon alleen zwijgend en begripvol knikken. (Mijn zoon had in het betreffende elftal trouwens ook moeite om zich te handhaven.)

Dat ouders scheel kijken wil niet zeggen dat de school het beter weet. Er wordt genoeg misgekleund. Verhalen daarover zijn met stapels op te halen bij Faros, de vereniging van ouders van 'hoogbegaafde' kinderen. Het kind zelf lijkt me wel de laatste bij wie je hierover te rade moet gaan. Ergo: niemand is deskundig.

Ik weet van een aantal gevallen waarbij het schrappen van een etappe ter sprake is geweest. Soms ging het wel door, soms niet. En ik ken er genoeg waarbij dit nooit aan de orde is geweest - mijn controlegroep. Natuurlijk is dit geen wetenschappelijk onderzoek, en al was het dat wel, dan waren er nog uitzonderingen mogelijk. Maar ik zie toch een duidelijk patroon. Dat is, dat zo'n 'promotie' zelden iets is waar de betrokkene met plezier op terugkijkt. Ook de ouders hebben er nogal eens spijt van. Eerst lijkt het erg leuk, en iets om trots op te zijn, maar in de puberfase wordt het al een probleem. Ook zie ik een correlatie tussen het overslaan van klassen enerzijds, en anderzijds een stroef verlopende loopbaan en mentale moeilijkheden in het volwassen leven.

Zelf heb ik me tijdens mijn hele schoolopleiding verveeld. Ik heb weinig hoeven doen en altijd hoge cijfers gehaald. Ik werd lui, en mijn ouders en de school hadden me best een schop omhoog kunnen geven. Ze deden het niet. Ik had zelf wel een klas willen overslaan - dat was goed voor mijn eigendunk - maar ik was te lui om er extra werk voor te doen. Nu ben ik blij dat ik met de stroom ben meegedreven. Ik ben me tenminste van geen trauma bewust.

Bij mijn zoon is het overslaan van groep 2 ook ter sprake geweest. Als ambitieuze vader vond ik dat een chic idee. Mijn echtgenote en de school waren tegen, vanwege zijn emotionele en sociale ontwikkeling, net als bij Frédérique. Het ging dus niet door. Later wilde de school hem groep 7 laten overslaan. Ik was voor; mijn echtgenote en mijn zoon waren tegen. Zij kregen hun zin. Nu hij naar de middelbare school gaat, geloof ik dat steeds de beste keuzes zijn gemaakt. Mijn zoon weet de tijd die hij niet aan leren hoeft te besteden meestal op een leuke manier te vullen, verstaat ook de kunst van het zich vreedzaam vervelen, en heeft een hechte vriendenkring om zich heen.

Of hebben we gewoon geluk gehad?

De rechter heeft jullie nu ongelijk gegeven en ik begrijp dat jullie in beroep gaan. Ik wens jullie alledrie sterkte, wijsheid en rust toe.

H.B.

Het materiaal dat hier verkrijgbaar is mag worden gedownload, gelezen en zelfs gekopieerd, maar alleen voor eigen gebruik. Vermenigvuldigen met winstoogmerk is niet toegestaan. Alles is copyright Herbert Blankesteijn, tenzij anders vermeld.

• Terug naar het Intermediairmenu.
• Terug naar het Hoofdmenu Archief Herbert Blankesteijn.