Herbert zoekt: Elena in Tsjernobyl

Herbert Blankesteijn

Ach, soms is zoeken helemaal niet nodig. Soms weet je pas dat je zocht wanneer je eenmaal vindt. Zo heb ik Elena gevonden. Zij woont in de Oekraïne en rijdt op een motorfiets. Wat wil je nog meer?

Gezocht heb ik trouwens wel, maar dat is al lang geleden. Ik hoorde dat je bij bureaus in Kiev gewoon een kaartje kunt kopen voor een excursie naar de geëvacueerde zone rond de kerncentrale bij Tsjernobyl. Dus ik zoeken naar dat soort agentschappen. Ik vond er twee, met adres en al, en schreef ze aan. Nooit een reactie gehad. Reisbureaus in Nederland konden niet helpen. Uiteindelijk vond ik het te riskant om zomaar naar Kiev af te reizen. Je zult er maar ter plaatse achter komen dat het betreffende bureau is opgeheven, nooit bestaan heeft, zelf op vakantie is, of voor een maand is volgeboekt.

Elena (naar mijn overtuiging uit te spreken als Jelena) heeft het makkelijker. Zij woont in Kiev. En het lijkt er erg op dat ze een rijke en invloedrijke pa heeft, wat mij ook al in haar bevalt. Niet alleen heeft ze een motor en een mooi groen pak, ze heeft ook een digitale camera en zelfs een stralingsmeter. En bovendien heeft ze een pasje, dat volgens de tekst op haar site door haar vader voor haar is versierd.

Dat pasje zorgt ervoor dat ze langs de controleposten mag, waarvan ze opmerkt dat de bemanning elk excuus aangrijpt om je onder de douche te zetten als je terugkomt uit het stralingsgebied. Geef die jongens eens ongelijk.

Hoe dan ook, daar rijdt ze dan, langs lege wegen, door uitgestorven dorpen. Hoe hard ze rijdt, vertelt ze niet, maar dat laat zich raden. Het maakt niet uit, je kunt niets tegenkomen. Soms stopt ze om haar camera te trekken. Ze heeft zelfs een statief, want ze fotografeert ook zichzelf. Op de motor, met de helm op, of op de rug gezien, met de stralingsmeter in de hand. Nergens komt ze herkenbaar in beeld, Elena, zo slim is ze wel. Of toch?

Ze heeft niets te verkopen, zegt ze op haar site, alleen iets te tonen. En dat is niet zichzelf, maar haar foto's. De legervoertuigen die netjes in het gelid geparkeerd staan, en waarvan vrijwel alle inzittenden aan stralingsziekte zijn overleden. Overwoekerde huizen, met soms de was nog aan de lijn. Mensen ook, die er zijn teruggekeerd, of die nooit zijn weggegaan. Ze sterven als ratten, dat wel. Van de 3500 zijn er al 3100 dood. Het zijn verbazingwekkende en indrukwekkende foto's, ze zijn mooi, en het zijn er veel. Je raakt niet uitgekeken. De begeleidende tekst is informatief en geschreven in uitstekend Engels (ze is nog goed opgeleid ook!). Zo weet ze te melden dat de straling erger is aan de rand van de weg dan in het midden, en dat het binnenin de verlaten gebouwen ook niet pluis is. Vooral gebouwen met open ramen in de richting van de centrale.

Je kunt het ook laten bij plaatjes kijken. Ik heb nu alles gezien, een kleine honderd foto's, het is of ik er ben geweest. Hoef ik nu niet meer? Misschien wel meer dan ooit. Achterop bij Elena.

www.kidofspeed.com