Doden is weer fun

Herbert Blankesteijn

Ieder antimuggenmiddel hebben we geprobeerd. Citroenstiften, sleutelhangers met piepgeluid, stekkers met verdrijvende vloeistof, allerlei soorten meppers (kranten, doeken, de vlakke hand), klamboes, en zelfs de stofzuiger.

Mugwerende middelen werken niet. Om zeep brengen is beter. Dat geeft meer gemoedsrust en bevredigt boosheid over steken of verstoorde slaap. Maar de jacht heeft niet altijd succes, en dat kan de emoties extra hoog doen oplopen.

Een nieuw instrument belooft een ommekeer in de verhouding mens-mug. Het is de eerste gezichtsbepalende innovatie van de eenentwintigste eeuw: de elektrische mepper. Het principe bestaat al langer, in de vorm van lampen omwikkeld met schrikdraad, en het product zelf is misschien niet splinternieuw, maar de grote doorbraak vindt nu plaats. Je kunt er nauwelijks aan ontkomen, niet als mug en niet als consument. In grote aantallen en tegen lage prijzen (vier euro is mogelijk) wordt hij aangeboden, in supermarkten, warenhuizen, doe-het-zelfzaken

Het lijkt een verkleind tennisracket, bespannen met parallelle metalen draden. Er moeten twee penlite-batterijtjes in. Hij staat alleen 'aan' als je een knopje op het handvat ingedrukt houdt. Een zachte hoge fluittoon verraadt dat hij actief is, maar dit geluid is bijzaak.

Iedereen onthoudt zijn eerste keer met 'Old Sparky', zoals ik hem liefdevol ben gaan noemen (in de VS is dat de koosnaam voor de elektrische stoel). Vaak is ook de eerste keer van een ander overgetelijk. Zelf heb ik me tien seconden met open mond afgevraagd of dít de bedoeling was. Mijn zoon (17) had een minuut lang de slappe lach. De kinderen van mijn vriendin (10 en 12) trokken gierend van pret de tuin in en maakten gedurende een uur jacht op alles wat bewoog.

Wat er gebeurt is dit. De spanning van de batterijen, niet meer dan drie volt, wordt door een beetje elektronica een paar duizend maal verhoogd. Naburige draden van het racket hebben een tegengestelde spanning. Raakt een mug twee van die draden, dan sluit hij ze kort. Men ziet een vonk, hoort een knal en het beest is er geweest. Elk contact is dodelijk. Omdat Old Sparky vrij groot is en nauwelijks lucht verplaatst, is het geen kunst een mug in volle vlucht te vangen. Je krijgt geen kledders op het behang. Wraakgevoelens, opgekropt in jaren van onmacht, frustratie en jeuk, vinden een uitweg. Wie één mug op deze manier heeft opgeblazen gaat onmiddellijk op zoek naar meer. Doden is weer fun.

Ook voor het ombrengen van vliegen is de elektrische mepper geschikt, maar vliegen zijn wat dikker dan muggen. De stroom wordt over meer weefsel verdeeld, zodat een vlieg zelden onmiddellijk dood is. Hij brandt ook niet door zoals een mug. Het gevolg is een knetterend salvo van vonken waarbij je bij wijze van spreken kunt lezen, en dat een kwart minuut of langer kan aanhouden. De special effects worden in zo'n geval verrijkt met een onmiskenbare brandlucht.

Voor mensen is Old Sparky ongevaarlijk. Wij hebben zoveel weefsel dat het electrische vermogen van de batterijtjes geen schade kan aanrichten, alleen schrik. De eerste verbazing over het spektakel is slechter voor het hart dan een onbedoeld contact met de draadjes. En hij is nog zuinig ook. Zelf heb ik er twee batterijtjes ingedaan waarvan de digitale camera vond dat ze leeg waren, en na weken slachtplezier doen ze het nog prima.