Computerspellen worden fysiek

Herbert Blankesteijn

Ik neem u even mee naar Orlando, Florida, waar ik een tijdje geleden op bezoek was bij DisneyQuest, een gebouw van vier verdiepingen met computerspellen in alle mogelijke vormen. Daar stond iemand voor een beeldscherm te dansen.

[DisneyQuest.mp3]

Met dit soort spellen staat DisneyQuest vol. Je kunt boksen tegen een virtuele tegenstander. Je kunt met een 3D-helm op vijandelijke strijders te lijf door met een zwaard te zwaaien. Je kunt aan boord gaan van een schip en met een fysiek kanon schieten op piraten. Verlies je dan ga je (virtueel) naar de kelder en zie je opeens allemaal vissen om je heen.

Computerspellen waar de speler fysiek actief is, zijn in opkomst. De danser in het geluidsfragment zegt zo'n dansspel op zijn Nintendo te hebben. Het is bekend dat spelletjes voor thuis met vertraging de ontwikkelingen in de speelhallen volgen. Inmiddels heb ik kennisgemaakt met het spel EyeToy voor de Playstation. Dat werkt met een camera die lichaamsbewegingen van de speler waarneemt. Je moet met klappen en trappen beesten en projectielen uit de lucht meppen. Of met zwaaiende armen een eindeloze reeks ruiten wassen. Of je bestuurt met je lichaam een skateboard en je moet tegelijkertijd door te springen en te bukken obstakels ontwijken of oppakken. En ook de EyeToy heeft een spel waarbij je danst. Een prachtidee voor als je kinderen zwaarlijvig worden, of gewoon lui, door de constante verleiding van het computerspel.

Dit voorjaar werd in de straten van New York PacMan gespeeld door studenten van de plaatselijke universiteit. PacMan, uweetwel, het antieke computerspel met het cirkelvormige beestje in een doolhof dat puntvormige snoepjes at en werd nagezeten Eén student was PacMan en vier speelden voor de spoken die PacMan bedreigen. Ze stonden met mobiele telefoons in verbinding met een soort vluchtleidingscentrum. Spelers moesten vertellen waar ze waren en kregen te horen waar de anderen uithingen.

Aan de universiteit van Singapore doen ze er een schepje bovenop. Daar spelen de studenten PacMan met gps-apparatuur die ze lokaliseert, met bewegingssensors en met computerbrillen. De 'koekjes' die PacMan al bewegend eet, worden digitaal in zijn bril geprojecteerd, zodat ze deel zijn van het straatbeeld. PacMan moet erdoorheen lopen. Maar de 'krachtpillen' waarmee PacMan de spoken kan verslaan, die in het spel tussen de koekjes liggen, zijn hier fysieke potten. Deze zijn met de draadloze techniek Bluetooth uitgerust zodat de centrale computer weet wanneer PacMan ze vindt. Een draadloos netwerk zorgt voor het transport van alle informatie.

Met dit soort spellen is intussen ook geëxperimenteerd in Las Vegas. Minneapolis en Londen. Ik hoop dat ze snel Nederland bereiken, gecommercialiseerd worden en op straat kunnen worden gespeeld. Cool en gezond.