Robot eet vliegen
Herbert Blankesteijn
Ik heb het hier niet zo vaak over robotica, maar deze keer kan ik niet anders. De universiteit van West-Engeland in Bristol heeft op dit gebied een grote sprong voorwaarts geboekt, die is onthuld door het tijdschrift New Scientist. Het is de robot die geen stopcontact of accu nodig heeft. In plaats daarvan eet hij vliegen.
Robots moeten zo autonoom mogelijk zijn. In fabrieken kunnen ze gewoon aan het lichtnet of aan de krachtstroom, maar robots in het veld moeten zoveel mogelijk voor zichzelf zorgen. Dan heb je het over robots die zich moeten wagen waar het te gevaarlijk is voor mensen, of over robots die het klokje rond moeten patrouilleren.
Elke energievorm heeft wat dat betreft zijn eigen nadelen. Accu's zijn zwaar en kunnen leegraken. Zonnecellen zijn groot en werken 's nachts niet. Een voorloper van de robot uit Bristol was in 2000 het treintje Chew Chew, dat liep op suiker. Die suiker werd in een microbiële brandstofcel door bacteriën rechtstreeks in electriciteit omgezet.
De maker, Stuart Wilkinson van de universiteit van Zuid-Florida in Tampa, dacht dat vlees als brandstof ook zou kunnen maar beperkte zich tot suiker omdat dat geen afval opleverde. Anders gezegd: een vleesetende robot zou ook moeten poepen, en dat was Wilkinson op dat moment te ingewikkeld, om niet te zeggen te vies. En overigens is suiker net zo onhandig als benzine of het gebruik van een accu: je moeteens in de zoveel tijd fourageren.
Bijna drie jaar geleden begon in Bristol de ontwikkeling van de Slugbot, een robot die slakken moest verdelgen in de wintertarwe van Wales, en die de energie omdat te doen zou halen uit de slakken zelf. Een prachtig idee: de slakken voeden hun eigen uitroeiing. De Slugbot was een rijdende doos met een lange arm en een slakkensensor. De arm plukte de slakken, deed ze in de doos waar ze moesten verrotten tot methaangas, en dat zou in een brandstofcel electriciteit opwekken. Maar het mocht niet zo zijn. De Slugbot is mislukt omdat dit proces, met methaan als tussenstap, te traag verliep.
De vliegenetende robot heet EcoBot II en heeft geen speciaal doel behalve zich voorbewegen. En dat doet-ie: met 10 cm per uur, dus er is nog wel ruimte voor verbetering. Maar dat houdt-ie dan ook vijf dagen vol op acht vliegen, en dat is een prestatie van formaat. Vliegen zijn een geschikte brandstof vanwege hun pantser van chitine, dat makkelijk afbreekt tot suiker. Dat kan in een brandstofcel rechtstreeks door bacteriën in stroom worden omgezet. Ander suikerhoudend voedsel blieft de EcoBot ook, zoals rotte appeltjes.
De EcoBot II is nog lang niet rijp voor nuttig werk. Daarvoor moet het vermogen worden opgevoerd. Ook de EcoBot II kan nog niet zelf poepen, en hij wordt gevoerd omdat hij de vliegen niet zelf kan vangen. Maar het is natuurlijk denkbaar dat als de kwestie van de ontlasting wordt geregeld, dat dan de nieuwe vliegen vanzelf toestromen. Sla je twee vliegen in één klap.
Het materiaal dat hier verkrijgbaar is mag worden gedownload, gelezen en zelfs gekopieerd, maar alleen voor eigen gebruik. Vermenigvuldigen met winstoogmerk is niet toegestaan. Alles is copyright Herbert Blankesteijn, tenzij anders vermeld.