Partij voor de Informatiesamenleving

Herbert Blankesteijn

Sinds half juli heeft ons land een Partij voor de Informatiesamenleving. De PvdI. Dat is een partij die niet aan verkiezingen wil deelnemen, dus geen partij in de normale zin van het woord. Het is een partij die maar voor één onderwerp belangstelling heeft, en dat is informatietechnologie. Maar dat onderwerp raakt wel bijzonder veel aspecten van de samenleving, dus de PvdI is ook geen one-issue-partij in de gebruikelijke zin van het woord. Op de site van de PvdI vind je een programma, en er zijn zelfs al kopstukken. Drie om precies te zijn: Roel Pieper, Wim Deetman en Tineke Netelenbos.

Dat zijn nog eens klinkende namen. Roel Pieper, die nadat hij tweede man was geworden bij Compaq, nu alweer een jaar of tien geleden, helemaal niets heeft gepresteerd behalve het verzamelen van onwaarschijnlijke hoeveelheden geld. Hij is bij Philips mislukt, was als voorzitter van de raad van commissarissen mede verantwoordelijk voor het echec van het Belgische spraaktechnologiebedrijf Lernout en Hauspie (en vertrok daar als een rat van het zinkende schip), en hij was als investeerder betrokken bij verschillende flops zoals de internetprovider Freestart. Pieper slijt nu zijn dagen als professioneel boegbeeld. als ergens technologie moet worden gepromoot, verschijnt Pieper. Zijn bekendheid ontleent hij steeds minder aan zijn zakelijke successen of aan zijn inzichten, en steeds meer aan alle keren dat hij is verschenen om technologie te promoten.

Wim Deetman is ook een professioneel boegbeeld. Van Teleac/NOT bijvoorbeeld, dat hij ooit een toespraak lang Teleac-nót noemde, een toespraak van het soort dat voor een hoogwaardigheidsbekleder geschreven wordt. Hij is ook boegbeeld van EPN, het Electronic Highway Platform Nederland, de drijvende kracht achter de PvdI. Wim Deetman spreekt geregeld enthousiast over informatietechnologie, maar het is niet duidelijk of hij ooit een pc heeft aangeraakt. Een lezer van WebWereld schrijft uit betrouwbare bron te weten dat dat niet het geval is. In elk geval zijn de domeinnamen wimdeetman.com en wimdeetman.nl nog steeds vrij, ondanks regelmatig terugkerend gedoe over domeinnnamen van politici. Conclusie: Deetman laat nog geen scheet op internet.

En dan Tineke Netelenbos, die ik nog eens heb geïnterviewd over IT in het onderwijs toen ze op dat departement staatssecretaris was. Ze moest toen bekennen weinig van computerzaken te weten maar vond dat geen bezwaar, als een staatssecretaris van buitenlandse zaken die nog nooit over de grens is geweest. Netelenbos heeft lang vastgehouden aan idiote specificaties voor een systeem voor rekening rijden, specificaties waarvan een kind kon begrijpen dat ze niet haalbaar waren. Toen, of all people, Roel Pieper met een verstandiger plan kwam, verving ze het rekening rijden door een kilometerheffing. Daarmee liet ze zelfs het oorspronkelijke doel van het rekening rijden varen, namelijk het bestrijden van de files op de momenten en de plaatsen waar het om gaat.

Je kunt er zeker van zijn dat de genoemde drie kopstukken niet de moeite hebben genomen een bijdrage te leveren aan het programma van de PvdI. Maar wat staat er in dat programma? Natuurlijk de gebruikelijke stokpaardjes van het Electronic Highway Platform. Telewerken vermindert de files. It verkort de wachtlijsten in de zorg, is een sleutelfactor in het onderwijs en helpt de criminaliteit bestrijden. ER moet gestemd worden via internet en de it is een gangmaker voor de economie. Maar zeker zo onthullend is wat er niet instaat.

Niets in de onderwijsparagraaf over het kankergezwel van het downloaden, knippen en plakken op scholen.

Niets over rsi in de passage over gezondheidszorg.

Naast de passage over telewerken niets over manieren die de consument krijgt om juist meer van de auto gebruik te maken, door navigatie en verkeersinformatie: middelen die ook op minder belangrijke wegen files zullen veroorzaken. Niets over inzet van de it om verkeersregels te handhaven, het autoverkeer te reguleren en te verminderen.

Niets over de uit de hand gelopen schendingen van het auteursrecht, niets over de risico's van internet voor bedrijfsleven en particulieren, niets over de betekenis van internet voor de omroep.

En ook geen milieuparagraaf; geen standpunten dus over de effecten op het milieu van de computerindustrie, en van de vloedgolf aan wegwerpapparaatjes.

De PvdI is niet werkelijk geinteresseerd in de gevolgen van de IT, goed en slecht. De PvdI is een propagandainstrument en een publiciteitsstunt met als enige doel het verkopen van IT. Ik zou graag roepen dat de drie kopstukken zich hiermee voor de zoveelste keer blameren, maar ik weet dat dat ze niet kan schelen. Want hun is het begonnen om de publiciteit voor zichzelf: ze zijn beroepspanelleden, de Ron Brandsteders, Jacques d'Ancona's en Imca Marina's van de it, van de ene schnabbel op weg naar de andere.