Een duppie voor een artikel

Herbert Blankesteijn

De tijd van de waanzinnige 'businessmodellen' ligt ver achter ons. Geen sites meer die bijvoorbeeld goederen onder de kostprijs verkopen in de hoop geld te verdienen met advertenties. Maar in het spoor van Google vind je wel weer nieuwe bedrijfjes met originele ideeën. RedPaper [www.redpaper.com] is er zo een.

Internetgoeroes hebben ooit het toekomstbeeld geschetst dat je geen krant meer zou kopen en geen abonnement zou nemen op een blad, een zender of een site met alles erop en eraan. In plaats daarvan zou je losse programma's kunnen kopen of losse artikelen, en deze per stuk betalen. Geen last meer van informatie waar je geen behoefte aan hebt. Dat zou bijvoorbeeld kranten veel kosten besparen, en de consument zou er ook wel bij varen. Maar kranten doen het niet zo; alleen verkopen sommige kranten oude artikelen uit het archief voor veel te veel geld.

Wat is er nieuw aan RedPaper? Het is in de eerste plaats een site waar iedereen zijn creaties kan verkopen. Je kunt er artikelen plaatsen, foto's, filmpjes, wat je maar wilt. De prijs bepaal je zelf. Je mag dus zelf weten of je mikt op veel verkochte exemplaren voor een lage prijs, of op een kleine oplage voor een hoge prijs. RedPaper krijgt ongeveer vijf procent van je opbrengst. Mensen kunnen artikelen kopen door eerst per creditcard een paar dollar te storten op een rekening bij RedPaper. Elke 'microbetaling' wordt daarvan afgeschreven.

Het is een sympathiek initiatief en op het eerste gezicht lijkt het ideaal. Iedereen kan geld verdienen, en RedPaper heeft een paar rekenvoorbeelden die leiden tot een opbrengst van duizenden dollars voor één publicatie. Iedereen kan kopen wat hij wil, en laten liggen wat hij wil. De prijs voor een artikel, foto, of filmpje is gemiddeld een dubbeltje tot een kwartje, dus dat kan je de kop niet kosten.

Maar het is een illusie te denken dat iedereen zo lekker binnenloopt. Net als in het echte leven, de echte kiosk, de echte omroep en het echte internet zullen maar een paar deelnemers succesvol zijn. De meeste, waaronder een groot aantal goede, zullen niet eens worden opgemerkt.

Intussen heb ik wat praktijkervaring opgedaan met RedPaper. Ik ben artikelen gaan verkopen en heb daar ruim één dollar mee verdiend. (De stukken die ik aanbied zijn Engelse vertalingen van stukken die ik heb gepubliceerd bij Hccnet [029 01-05-25 Tegen gratis sex.doc, 036 01-07-20 Monopolie.doc]). Zodra je uit de 'meest recente stukken' bent weggezakt, ziet niemand je meer.

Met het verdiende geld ben ik stukken gaan kopen. Dat was een deceptie. Ik heb voor een duppie een strip gekocht (één aflevering) over hoe de jonge Jezus nu zou leven. Hierbij het eerste plaatje:

[Jesus.jpg]

Knullig getekend en helemaal niet leuk. Voor 30 cent heb ik een grappig bedoeld filmpje gedownload…

[Ninja.jpg]

…dat zo mogelijk nog knulliger en humorlozer was dan die strip, en zeker geen drie dubbeltjes waard. Als je kijkt naar de toptien, dan vind je daar geen enkel stuk dat meer dan tien keer is verkocht. Het gaat dus niet goed daar.

RedPaper trekt blijkbaar amateurs die proberen met hun rotzooi geld te verdienen zonder risico te lopen. Wie werkelijk wat te zeggen heeft, geeft zijn werk liever weg, want dan wordt het tenminste nog gezien. Wie werkelijk goed is, vindt snel genoeg de weg naar betaalde media. Bovendien kun je als lezer, bij een prijs van tien á twintig cent per artikel, altijd nog beter een krant kopen voor een dikke euro. Allicht dat je daar tien stukken of strips vindt die de moeite waard zijn, en dan ben je voordelig uit.

Jammer voor RedPaper, jammer van het creatieve idee, maar tenzij ze goede selectiecriteria gaan toepassen, zullen we ze terugzien op de schroothoop van mislukte businessmodellen.