De grenzen van de weblog

Herbert Blankesteijn

Volgens The Guardian [http://www.guardian.co.uk/online/story/0,3605,989783,00.html] probeert een groep webloggers in de VS een netwerk op te zetten dat al bloggend de komende presidentsverkiezingen in de gaten moet houden. Een aardig plan, al verwacht ik er niet hetzelfde heil van als de organisator. Die voorspelt zelfs dat op een dag een weblogger president zal worden. Haha, ik zie nog eerder een president gaan webloggen, en berg je dan maar. Of is dat hetzelfde?

Het idee van Dave Winer [http://www.scripting.com/] is gebaseerd op de gedachte dat politici bij lokale spreekbeurten alles kunnen beloven wat ze maar willen. Het publiek is meestal klein. Als er al journalisten aanwezig zijn, zijn die weinig invloedrijk. Er is niemand die dergelijke kandidaten aan hun uitspraken houdt.

Webloggers zouden en masse naar dergelijke bijeenkomsten moeten gaan, om vervolgens verslagen op hun sites te zetten. Zo zou je tijdens een verkiezingscampagne kunnen bijhouden of een kandidaat zichzelf niet tegenspreekt en of wat hij belooft wel allemaal uitvoerbaar is. Na de verkiezingen zou je hem aan zijn toezeggingen kunnen herinneren.

Winer wil studenten trainen om dit te doen. Training is zeker nodig, want voor het doel dat hij voor ogen heeft is zomaar een verslagje schrijven niet voldoende. Wil je de uitspraken die een kandidaat in de loop van de tijd doet met elkaar kunnen vergelijken, dan moet je elke keer zo precies mogelijk opschrijven wat hij heeft gezegd. Eigenlijk zou het pas goed werken als één persoon steeds dezelfde kandidaat volgt, of als ieder verslag volgens een vast stramien wordt gemaakt. Dat kun je misschien bereiken door training (een opleiding journalistiek wellicht?).

Maar dan nog. Stel dat een gekozen kandidaat op een dag een belofte schendt. Dan kun je wel wijzen op een weblog waarin van die belofte gewag wordt gemaakt, maar wat als de kandidaat ontkent? Goed beschouwd kun je niet zonder een opgenomen versie van elke toespraak. En dan wel verstaanbaar graag. De meeste geluids- of video-opnamen die door amateurs worden gemaakt klinken of ze onder water zijn opgenomen.

Het is dan ook bizar dat Winer professionele journalisten ervan beschuldigt een 'absolutely terrible job' te doen. De meeste webloggers komen niet verder dan het noteren van wat verspreide feitjes en meninkjes, hebben nog nooit een analyse gemaakt en zijn absoluut niet in staat tot het hinderlijk volgen van een politicus. Voor de elementaire beginselen van het maken van audio- en videomateriaal zouden de meeste in de leer moeten bij een professionele radio- of televisiejournalist. Ik kan wel vast verklappen dat je er met standaard consumentenapparatuur, hoe digitaal ook, echt niet komt.

Ik wil maar zeggen: we hebben na het echec van de LPF in Nederland nu door dat niet iedereen politicus kan zijn. We gaan nu toch niet hetzelfde beleven met de journalistiek? Dat amateurs, die niet begrijpen wat een amateur tot amateur maakt, er eerst een puinhoop van mogen maken voordat de beroeps weer gewoon hun werk kunnen doen?

De populariteit van het webloggen zorgt voor overspannen ideeën, die doen denken aan het begin van het internettijdperk. Toen waren er mensen die werkelijk dachten dat internet de massa's zou bevrijden en dat soort onzin. Als Winer nu roept dat in de toekomst een blogger president wordt, is hij alle gevoel voor verhoudingen kwijt. Het webloggen bestaat bij de gratie van persoonlijke, compromisloze inbreng. Daarmee word je populair bij een select publiek. Niet bij het grote publiek, want daarvoor moet je kleurloos zijn. Kijk maar om je heen.

En zodra een politicus denkt: ha, webloggen, dat is cool en dat kan ik ook, ontstaan de meest duffe weblogs, zoals die van Gerrit Zalm [www.gerritzalm.nl]. Andere duffe weblogs, zoals die van Thom de Graaf [http://www.d66.nl/degraaf/weblog/] stoppen zodra ze minister worden, omdat ze zelfs voor een minister nog niet duf genoeg waren. De weblog van staatssecretaris Annette Nijs (onderwijs)[ http://www.annettenijs.nl/], was leuk door jargon, cliché's, taalfouten en andere onbeholpenheden, maar zo te zien schrijft ze die nu niet meer zelf: duf.

Komop webloggers, maak niet de fout van die politici. Doe je eigen ding en probeer niet dat van een ander erbij te doen.