Wat moet ik met die moblogs?

Herbert Blankesteijn

NIEUW, nu nóg lekkerder: moblogs! De blogs, websites waar mensen vertellen welke websites ze hebben bekeken, worden zo druk bezocht dat je je afvraagt wie er nog normale sites bezoekt, behalve de bloggers dan.

Aan de andere kant zijn blogs alweer oud en dus out. Je wilt op internet niet worden betrapt terwijl je iets doet wat niet splinternieuw is. Tonie [www.tonie.net] is ermee gestopt, en Retecool [www.retecool.com] is ermee gestopt én alweer begonnen - zó oud is bloggen.

Gelukkig is er nu mobloggen, dank zij de nieuwe telefoons met ingebouwde camera, waarmee je gemaakte foto's meteen online kunt zetten. Zo kun je een beeldverhaal maken van je dag. Elk uur een foto, met eventueel een klein onderschrift erbij, desnoods ook audio.

Hype of echte trend? Ik werd er voor het eerst op attent gemaakt rond de jaarwisseling. Toen kon ik vrijwel geen moblogs vinden. Nu, begin april, heb ik nog eens gekeken. Via Google kreeg ik 5000 hits. Bij de eerste twintig waren zeven echte moblogs, waarvan er een alweer was gestopt. Eén moblog, die van de Japanner Joi Ito [http://joi.ito.com/moblog/], zat er drie keer bij.

Wat ik zag bevestigde mijn bangste vermoedens. Waar bloggers nog wel eens een leuke site ontdekken, een scherp commentaar hebben of een journalistieke onthulling doen, gaan moblogs werkelijk helemaal nergens over, behalve over de maker. Het is of je een uur lang luistert naar iemand die alleen maar over zichzelf praat, terwijl je zijn vakantiefoto's moet bekijken, nee, erger, foto's die niet eens van een vakantie zijn. Dit ben ik bij de supermarkt, dit ben ik op mijn werk, dit is mijn bord eten van gisteravond, en toen kwamen Pietje en Marietje op bezoek, dit waren mijn tenen vlak voordat ik in bed stapte. Mijn god wat een onbenulligheid. Meestal zijn de foto's lelijk van kleur, onscherp, bewogen en van een waardeloze compositie. Uitzondering is Russell Beattie [http://www.russellbeattie.com/moblog/]. Hij maakt mooie plaatjes met zijn Nokia 7650 maar zijn log gaat óók over niks.

Het doet me denken aan de lang vervlogen hoogtijdagen van de webcam. We schrijven 1995; je kon cameraatjes op je pc monteren en via internet je eigen beeld uitzenden. Zo kon je ook met iemand praten. Ik zag eens een persoon in een internetcafé naar zes gezichten tegelijk kijken. Geen van deze mensen kende hij, maar het waren mensen die toevallig ook een camera hadden. Het sloeg totaal nergens op.

En toen kreeg je de mensen die het beeld op hun site zetten van de stoel achter hun bureau, of ze erop zaten of niet. Webcams op stranden, kruispunten, snelwegen, bij vogelnesten - je hoort er nooit meer van. Volgens mij is iedereen terug bij het gewone weerbericht en de verkeersinformatie. Het nieuwtje is eraf en alleen het nuttige gebruik blijft over. Dat is bij de webcam vrijwel nul. De mijne is in geen maanden aangesloten geweest.

Moblogs worden gemaakt omdat het kan, niet omdat het ergens goed voor is. Die onzin houdt vanzelf weer op. Er zijn geloof ik twee gevallen bekend van zinvolle plaatjes die met telefoons zijn gemaakt: iemand zag Bill Clinton over straat lopen en maakte een bewijsstuk, en iemand anders kiekte een boef die daardoor gepakt kon worden. Het is de oogst van een half jaar.

In de toekomst zullen vast veel mensen multimediadagboeken bijhouden op internet. Die zijn alleen de moeite waard als ze ergens over gaan: een reis, een hobby, een ideaal, wat dan ook. Bovendien moeten tekst, beeld en geluid goed van kwaliteit en in balans zijn. Een journalist als Kevin Sites (mooie naam) [http://www.kevinsites.net/2003_03_16_archive.html] komt in de buurt. Helaas heeft niet iedereen het vereiste talent.