Geachte aanwezigen, liefhebbers van alles wat oud is en der dagen zat,

Op u rust een verantwoordelijkheid, een verantwoordelijkheid die u hier zelf bent komen zoeken en die u gratis kunt krijgen.

Er is een strijd te voeren. Een strijd voor het behoud van mooie dingen. Een strijd voor het behoud van belangrijke dingen. Aan de ene kant natuurlijk de kamervullende rekenmastodonten uit de jaren '60 en '70, waarvan de meeste allang zijn gesloopt, vermalen, en omgesmolten tot autoportieren en conservenblikjes.

Er wordt de laatste tijd veel gesproken over het tot leven wekken van de mammoet. Ontdooi een tienduizend jaar geleden in het poolijs vastgevroren Siberische mammoet, peuter er wat DNA uit, stop dat in een Indische olifant en hoop en bid voor de geboorte van zo'n wolharige slagtand, zodat die weer kan heersen over de toendra.

Wat zou het mooi zijn als dat ook zou kunnen met de dinosaurussen onder de computers, waarvoor de zolders der particuliere verzamelaars te klein zijn. Mogen zij eens in hun oude glorie worden hersteld, en in een hectaren groot Jurassic Park van voorhistorische digitale technologie hun loonstrookjes weer uitspugen! Dát is cultureel erfgoed!

Aan de ene kant dus de oude reuzen. Aan de andere kant de ook al hoogbejaarde kabouters, zoals deze MSX-2 computer, met het scheefgezakte klepje van het cartridge slot, de versleten en uitgelubberde Enter-toets, en al het stof tussen de knoppen en in de sierribbels van zijn vergrauwde kunststof behuizing. Ook dat is cultureel erfgoed.

En wat de denken trouwens van dit aapje. Dit aapje wordt bedreigd. Het wordt bedreigd door de vleesetende spinnen van het verval, en de diskette waar het op staat dreigt ten prooi te vallen aan de onachtzaamheid van de weggooicultuur, samen met al die andere MSX-diskettes, Commodore-floppies en Sinclaircassettes in schoenendozen overal ter wereld.

Ook dit aapje vertegenwoordigt erfgoed, geachte toehoorders, evenals het huis waarin het rondzwerft, fruit plukt, sommen oplost en spinnen om zeep helpt. Het is een schepping van de mens, waarvoor de mens verantwoordelijkheid heeft. Het verdient bescherming.

Het aapje vecht voor zijn leven. Ik vraag u vandaag te vechten, te knokken, te strijden voor dit aapje. Geef het een nieuw onderkomen, vrij van de bedreigingen van spinrag en stof, waar het zorgeloos kan spelen met onze kinderen en kindskinderen. Maak het aapje het symbool van onze kruistocht, een hulpbehoevend, aaibaar icoon waarvoor ministers zowel als de man in de straat zonder nadenken de portemonnee zullen trekken.

Het aapje, dames en heren, is ons probleem en onze oplossing. Er gaat een wervende kracht vanuit die niet te onderschatten valt. Het draagt de uitkomst van de rekensom al met zich mee. En als wij het met vereende krachten door het doolhof van politieke, financiële, ambtelijke en administratieve procedures kunnen loodsen, ligt daar de hoofdprijs op ons te wachten.

En dan kunnen de generaties na ons dit spelletje spelen en vol ontzag uitroepen: dit was waarlijk de cultuur van de late twintigste eeuw, dit was waar de mensheid zich toen mee bezighield. Wat een geluk dat dit waardevolle, dit monumentale erfgoed bewaard is gebleven. Het is allemaal niet voor niets geweest.