Armeluiszakcomputers

Herbert Blankesteijn

Als journalist mag ik vaak nieuwe apparaatjes uitproberen rond de tijd dat ze op de markt komen. Dat is leuk, en ook als ik de gadgets in kwestie onzinnig vind, vind ik het jammer dat ik ze terug moet geven. Zo heb ik in het recente verleden mogen spelen met i-mode [Wie gaat met de i-mode mee] en met de xda van Telfort [Vestzakcomputer en gsm], waarvan ik de eerste niet en de tweede wel fantastisch vond.

Nu vermaak ik me met een Blackberry. Een bijzonder apparaatje. Van gsm-telefoons wordt wel gezegd: 'En je kunt er zelfs mee bellen!' De Blackberry, dames en heren, is een gsm met gprs, waarmee je kunt mailen, hij heeft een agenda en een adressenboek, je kunt ermee sms-en en dan ziet de ontvanger dat je een gsm-nummer hebt - maar je kunt er niet mee bellen. Althans niet met de versie die ik heb; er wordt gewerkt aan een uitgave die wel belt, en die ook kan websurfen, want dat doet de mijne ook niet.

Zo mag ik het zien. Integratie. Je moet niet met drie apparaten rondlopen als één voldoende is. En die kant gaat het op, want een Blackberry met bel- en surffunctie is nagenoeg identiek aan de xda en soortgelijke apparaten van Palm, Sony, HP, Handspring en noem maar op, die een integratie zijn van zakcomputer en gsm. Sterke punten van de Blackberry zijn de beveiliging met encryptie, en het qwerty-toetsenbord dat je duimelend bedient, en dat gekunstelde andere oplossingen (handschrift, toetsenbord op het scherm, opvouwbaar toetsenbord) overbodig maakt. Nadeel is het feit dat het ding er alleen is voor bedrijven. Er is geen consumentenversie.

Zoals ik al eerder heb geschreven, loop ik niet graag over straat met een machine van 700 euro op zak. Mijn persoonlijk beleid is, om dit soort dingen pas te kopen als ze verouderd zijn en worden gedumpt. Dan kun je nog eens miskleunen.

Zo heb ik sinds kort de verouderde Palm V, en die bevalt uitstekend. Kostte 150 euro. Ten tijde van de Atari Portfolio, tien jaar geleden, heb ik de elektronische agenda afgezworen, maar nu ben ik eindelijk om. Hij is licht, te bedienen met een pen, een acculading gaat lang mee, de samenwerking met de pc is goed geregeld, en er zijn vrachten leuke applicaties (leuke simpele spelletjes!) te vinden op internet. Nu nog een koppeling met de gsm en ik kan ook mailen en surfen. Ik mis alleen een duimentoetsenbord...

En dan heb ik de Nokia 5510, zeg maar een poor man's Blackberry. 150 euro in de uitverkoop. Een telefoon als een brillekoker met het scherm dwarsgeplaatst in het midden en aan elke kant een half toetsenbord. Ideaal voor sms-en.

Een prachtig relatiegeschenk, zei de advertentie, en dat klopt, want verder is de Nokia 5510 nutteloos als de meeste relatiegeschenken. Een grote vergissing. Het dwarse scherm leest ongelukkig; als ik moet opnemen kan ik niet met mijn duim bij de knop; tijdens het bellen druk ik met mijn jukbeen de ophangknop in; en de in- en uitschakelknop kun je niet indrukken zonder ook andere knoppen te raken, zodat de telefoon in de war raakt.

Verder is de Nokia 5510 een muziekdoosje. Maar de software om mp3's vanuit de pc erin te gieten zit idioot in elkaar: deze maakt op de harddisk kopieën van mp3-bestanden in weer een ander formaat en stopt die dan in de Nokia, terwijl de kopieën op de harddisks naast de oorpronkelijke mp3s blijven staan. In die onzin heb ik geen trek. Ook zit er in de Nokia een FM-radio, die handig zou kunnen zijn, maar ik merk dat het gedoe met een koptelefoon met een draadje me tegenstaat.

Mijn eisenpakket is dus: een gsm met gprs, voor bellen, mailen en surfen, geïntegreerd met een pda, met een aanraakscherm èn een Blackberry-achtig toetsenbord, verder een ingebouwde radio en Bluetooth voor een draadloze stereo-headset. En natuurlijk moet hij kunnen bellen en surfen tegelijk, want dankzij die headset hoef je hem tijdens bellen niet aan je oor te houden.

Over een jaar verwacht ik hem op de markt. Ik zal hem dan graag testen. Maar ik koop hem pas over drie jaar, in de ramsj.