Reclame weg
Herbert Blankesteijn
Het is een verlangen van
menige televisiekijker: weg die reclame! Was er een makkelijke en waterdichte
methode, we zouden met een druk op de knop elk programma meedogenloos
desadverteren. Dat is de droom. Maar zouden we het echt durven, als we alle
gevolgen zouden kennen en begrijpen? Ik betwijfel het.
Huiskamervraag 1: Op
internet heb je volgens mij twee soorten mensen: zij die alle middelen proberen
om reclame buiten de deur te houden, en zij die alles gewoon over zich heen
laten komen. Tot welke soort behoor jij? Waarom? Zijn er meer soorten dan die
twee?
Vijf jaar geleden heb ik een
omroepcollega geholpen die zoiets had uitgevonden. Ik voorspelde problemen bij
het marketen, omdat omroep en electronicafabrikanten van oudsher twee handen op
één buik zijn. Het punt is dat het elimineren van reclame de bijl zet aan de
wortel van de (semi-)commerciële omroep. Het systeem drijft op het onvrijwillig
kijken naar 'de boodschappen'. Als het publiek daarvoor de ogen sluit, kelderen
de prijs van de reclamezendtijd, de inkomsten van de omroepen, de
programmabudgetten en, beste collega, uiteindelijk de werkgelegenheid in de
omroep. Voor programma's gemaakt zonder geld koopt niemand ontvangers, dus zal
geen fabrikant een reclameverdrijver in productie nemen.
De uitvinding van mijn
collega heeft het papier nooit verlaten. Maar ik had ongelijk. Want in de VS is
de halve entertainment-industrie, waaronder een aantal grote televisienetworks
en filmproducenten, slaags geraakt met het kleine SonicBlue. Dit bedrijf
verkoopt videoapparatuur die het verwijderen van reclame als een van de
standaardfuncties heeft. Het gaat om de Replay-recorder, die registreert op een
harddisk. Digitaal, dus reclame wegediten is een fluitje van een cent.
Klanten van SonicBlue kunnen vanuit hun Replay hun al dan niet besneden opnamen
aan elkaar sturen. Schending van het auteursrecht, huilt de beeldindustrie.
Eerst werd SonicBlue door de
rechter bevolen te registreren wat zijn gebruikers met hun apparaten deden, een
order die door een volgende rechter werd vernietigd. Nu vervolgt de Electronic
Frontier Foundation (EFF), een beweging voor digitale burgerrechten, de film-
en televisiebedrijven en eist het recht van consumenten op zich aan de reclame
te onttrekken.
Bestaat zo'n recht? We hebben
het recht de tv zacht te zetten of naar de wc te gaan; we mogen een bandje
opnemen en de reclame doorspoelen. De vraag, een vraag van Napsterachtige
proporties, is of we het recht hebben dit standaardprocedure te maken en
anderen daarvan de laten meeprofiteren. Is er geen stilzwijgende afspraak dat
de consumenten van programma's ook die onderdelen consumeren waarmee een en
ander wordt bekostigd? En willen we het gevraagde recht hebben - en als
we het hebben, willen we er gebruik van maken? Denk niet dat dit alleen Amerika
betreft, want de eerste videorecorders met harddisk zijn hier op de markt (van
JVC).
En als dat recht wordt
toegekend? Als er reclame-inkomsten wegvallen, sluit ik niet eens uit dat de
kwaliteit van de programma's hoger wordt. De branche wordt minder interessant
voor snelle jongens en er komt weer ruimte voor mensen met schooldiploma's. Een
kwadere kans is, dat er meer reclame zal verschijnen binnen programma's: sluik,
in de vorm van potten pindakaas van een bepaald merk prominent op tafel.
Huiskamervraag 2: Of
krijgen we dan in de televisiewereld net zo'n wapenwedloop als op internet, met
bijvoorbeeld heel veel korte reclameblokken, die veel tijd kosten om te
verwijderen?
In elk geval staat ons
hierover een prachtige soap te wachten.