Doping

Herbert Blankesteijn

Op het moment dat ik dit schrijf ziet het ernaar uit dat de Tour wordt gewonnen door een renner met een schoon dopingverleden, maar een troebele toekomst. Lance Armstrong gaat namelijk samenwerken met de Italiaanse dopingprof Ferrari.

Het is vandaag bon ton, vooral in de progressieve hoek, om voor vrijheid van dopinggebruik te zijn. Collega's bij de VPRO-radio menen dat sportlieden (en sponsors) dan in hun eigen belang een optimale verzorging zullen kiezen, zodat hun gezondheid geen gevaar loopt. De willekeur van de kant van de bobo's en het gerecht wordt minder, de kansen worden meer gelijk. En Bert Wagendorp schreef tijdens de Giro in De Volkskrant: 'Ik leg het nog één keer uit. Óf je liberaliseert dope, óf je schaft topsport af. Het alternatief is de eeuwigdurende jacht, waarbij het wild je altijd te snel af is, op een enkel dom varken na.'

Ik leg het nog een keer uit. Bij sport bepalen we wie een vaardigheid het beste beheerst. Wie het hardst kan, bijvoorbeeld. Daarvoor heb je regels nodig. Bij wielrennen zeggen de regels onder andere dat je geen hulpmotor mag gebruiken, en dat je het voorgeschreven parkoers moet volgen.

Zodra er regels zijn, begint het valsspelen. Coureurs laten zich in de bergen graag door auto's of toeschouwers een handje helpen. Eem onuitroeibare praktijk. Toch wil niemand dit 'liberaliseren'. In een eindsprint mag je elkaar niet hinderen. Natuurlijk proberen renners dat toch. Hoewel er geen objectieve criteria zijn, wordt er soms iemand bestraft. Wie het slimst duwt, komt ermee weg. Het is een eeuwigdurende jacht. Liberaliseren? Tuurlijk niet, het is hardfietsen, geen modderworstelen.

Wat het ene jaar verboden is, kan het andere jaar zijn toegestaan, en omgekeerd. Fibers bij polsstokspringen, rubbers bij tafeltennis, turbo's in de Formule 1, aerodynamische extra's bij het fietsen, buitenspel bij voetbal. Er is discussie mogelijk over hooglandbanen, klapschaatsen, dure materialen. Wat is onvermijdelijk, wat eerlijk? Allemaal grijs gebied, het is maar wat je afspreekt. Maar sommige dingen kunnen echt niet. Wie garandeert dat bij vrije dope de amfetaminen niet terugkomen? Coureurs zijn jong, onervaren, naïef, ambitieus, hebzuchtig, vaak dom en hebben soms een kortetermijnvisie. Ze worden nogal eens beïnvloed door louche figuren, die slim en nog veel hebzuchtiger zijn. Waarom zou zo'n jongen geen amfetaminen nemen, als hij daarmee een paar wedstrijden kan winnen, roem en geld kan verdienen? Er zijn er genoeg die het risico willen nemen, en je hebt er maar één nodig om het voor de hele rest te bederven. En het is wél gevaarlijk. Sommige stoffen moeten verboden zijn. Remember Florence Griffith.

Nu EPO (ook gevaarlijk!) onder controle is, zijn de Italiaanse anonymi weer anonymi, in plaats van geduchte kampioenen met ontplofbare hulpmotor. Het volgende middel komt eraan: RSR-13. Het is een eeuwigdurende strijd, maar daarom hoef je hem niet op te geven.