Het goedkoopste eigen domein

Herbert Blankesteijn

Begin april heb ik in mijn vuistje gelachen, toen bleek dat er nog geen 600 Nederlandse domeinnamen voor particulieren zijn geregistreerd. 15 november 2000 werd de mogelijkheid voor particulieren geschapen om één eigen .nl-domein te registreren. Dat werd een gedrocht: (www.)naam.xyz.nl, met xyz een willekeurig getal van drie cijfers. Overduidelijk minder bruikbaar dan de domeinnaam (home.)naam.provider.nl die veel internetgebruikers toch al gratis bij hun eigen provider krijgen.

In kringen van de SIDN (Stichting Internet Domein Registratie Nederland) deden ze of ze met hun wanproduct het volk een dienst bewezen; tegenstanders riepen dat een normale domeinnaam een soort grondrecht was, ook voor privépersonen. Beide lijken mij onzin.

Als het gaat om domeinnamen, lopen er heel wat discussies dwars door elkaar heen. In de eerste plaats die over de vraag of privépersonen iets hebben aan een eigen domeinnaam. In de meeste gevallen hebben ze dat niet. Uitzonderingen zijn die personen die speciale dingen willen, zoals beeld of geluid uitzenden of dingen verkopen - in het algemeen activiteiten die veel dataverkeer opleveren of speciale technieken vereisen. Maar dan ben je je eigenlijk al moeilijk van een bedrijf te onderscheiden.

Bijna altijd heeft een particulier genoeg aan de standaard hoeveelheid homepageruimte bij een provider (zo niet dan neem je er nog een of meer gratis accounts bij), en zijn het adres en de faciliteiten die je als gewone abonnee krijgt, voldoende. Dat adres wordt iets als home.provider.nl/naam of www.naam.provider.nl. Dat is niet overdreven lang en makkelijk te onthouden. Je kunt er een mooiere 'redirect Url' overheen te plakken, van de gedaante http://go.to/naam (te krijgen bv. bij www.v3.com). Gratis als je genoegen neemt met reclame, en anders heel betaalbaar.

Zelf ben ik neutraal. Ik zou niet weten waarom je bedrijven anders zou behandelen dan gewone mensen - zo gaat dat met telefoonnummers ook. Al het gedonder met NameSpace en vergelijkbare bedrijven had niet gehoeven als er voor bedrijven een maximum was geweest aan het aantal domeinnamen. Je zou een uitzondering kunnen maken als een bedrijf aantoont over extra veel merknamen te beschikken. Aan de andere kant zou ik ook niet weten waarom voor een persoon een eigen domeinnaam zo belangrijk is, als er zoveel alternatieven zijn. Als je het zo gewichtig vindt, dan richt je toch een leeg bedrijfje op en betaal je voor het domein?

Als je een serieus eigen domein wilt hebben, is voor een particulier een .com, .net of .org-domein het meest aantrekkelijk. Je hebt geen gezeur over het verschil tussen bedrijf of particulier, en het is nog goedkoper ook, in registratie zowel als exploitatie. Geen wonder dat de markt voor .nl-domeinen is ingestort.

Als je voor de aardigheid een eigen domeinnaam wilt hebben, bij wijze van statussymbool bijvoorbeeld, maar je hebt er geen geld voor over, dan kun je terecht bij NameZero [www.namezero.com] (voor .com-, .net- en org-domeinen). Zelf heb ik op een dag blankesteijn.com geregistreerd bij NameZero. Ik had er binnen een week spijt van. Waarom? Omdat ik me realiseerde dat 'mijn' domeinnaam nu in het bezit was gekomen van NameZero en dat ik hem door mijn zuinigheid voor mijn eigen neus had weggekaapt. De mogelijkheden die je bij NameZero hebt zijn heel beperkt, er is reclame, en als ik er iets méér mee zou willen via een Nederlandse provider, dan had ik een probleem.

Dat is de slimme truc van zo'n gratis hostingbedrijf: in plaats van lukraak domeinnamen te registreren en daaraan failliet te gaan, zoals NameSpace is overkomen, registreert NameZero alleen domeinnamen die mensen echt willen hebben: ze vragen er immers zelf om!

Of het van het begin af aan de bedoeling is geweest weet ik niet - misschien zaten ze krap - maar NameZero heeft me uit zichzelf de mogelijkheid geboden om voor weinig geld mijn domeinnaam in eigen bezit te krijgen. Dat heb ik onmiddellijk gedaan. Ik weet waarachtig niet wat ik ermee moet, maar misschien is het leuk voor later. In ieder geval kan een ander er niet mee vandoor gaan.