Dag Napster, zak maar in de stront

Herbert Blankesteijn

Wat ik al vermoedde weet ik nu zeker. Gebruikers van Napster zijn verachtelijke egoïsten. Niet dat ik zelf een haar beter ben, maar de waarheid moet kunnen worden gezegd.

Mijn vermoeden was gebaseerd op het feit dat Napster maar voor één ding goed is, namelijk het uitwisselen van muziek zonder dat daarvoor wordt betaald. Dat trekt natuurlijk een publiek dat uitsluitend is geïnteresseerd in: niet betalen. Weliswaar ben ik zelf geen regelmatig gebruiker van Napster, maar alleen omdat ik me met een modem moet behelpen. Downloaden kost me teveel tijd en telefoontikken. Maar als ik gratis muziek kan krijgen, neem ik altijd zoveel mogelijk.

Beide partijen strooien met onderzoek, smoezen en leugens. De muziekindustrie houdt vol dat elke illegale kopie haar geld kost. Terwijl een kind weet dat, als er voor de kopie had moeten worden betaald, hij niet gemaakt zou zijn. Ook poseert de branche als verdediger van de belangen van de muzikanten. Maar als alléén de belangen van de artiesten in het geding waren, zouden de platenmaatschappijen geen poot uitsteken. De cd-verkoop zou onder Napster lijden? Dat is aannemelijk, maar niet te bewijzen. Het geldt hooguit voor de grootste verkoopsuccessen. Je moet eerst succesvol zijn op de markt, en dan word je het pas op Napster. En overigens betreft een deel van de uitwisseling op Napster 'gouwe ouwe', die niet meer in de handel zijn.

Tot zover de kletsverhalen van de industrie. Wat beweren Napster en de gebruikers? Dat de cd-verkoop juist toeneemt, omdat mensen via Napster kennis maken met nieuwe muziek. Wat een gelul. Bij Napster zoek je wat je al leuk vindt, en wat je niet gaat kopen. Kom je toevallig door Napster iets nieuws tegen, dan ga je bij Napster méér halen, en zeker niks kopen. Het komt door de prijs van de cd's, hoor ik vaak. Maar wie durft te beweren dat hij cd's van 25 gulden zou kopen, als dezelfde muziek ook gratis te krijgen zou zijn? Ik niet, en de mensen die het wel zeggen, geloof ik niet. Verder zouden artiesten dank zij Napster kunnen doorbreken. Ook kletskoek. Dat werkt misschien zo bij mp3.com, waar op de site nieuwe artiesten worden aanbevolen. Maar Napster doet zelf geen aanbevelingen. Wat je niet kent kun je daar niet vinden.

Er zijn artiesten die reclame maken voor Napster. Limp Bizkit, Alanis Morisette, en recentelijk Prince, die één (!) nummer gratis via Napster beschikbaar stelt. Ook zij doen dit uit eigenbelang. Ze zijn al beroemd, maken zo goede sier bij hun fans, krijgen publiciteit en een link naar hun eigen site, en hun werk komt toch bij Napster terecht, dus wat maakt het uit.

Zestig miljoen gebruikers zou Napster hebben. Daar zitten ongetwijfeld dubbeltellingen bij en slapende accounts (ik heb me een paar keer aangemeld) maar toch. Zestig miljoen! Een vol procent van de wereldbevolking! Inclusief baby's, gettobewoners, Chinezen en andere digitaal minder bedeelden. In de VS is internet geboren, daar is ruim de helft van de bevolking online, dus daar heb je relatief veel Napsteraars.

Dus hoeveel mensen kwamen er opdagen toen Napster had opgeroepen tot een mars en een demonstratie in Washington afgelopen dinsdag, bij de hoorzittingen in de Senaat? Een paar honderd. Net genoeg om een zaaltje vol te krijgen. Dat is de dank die Napster krijgt van al die mensen die hun harde schijf hebben volgepropt met gratis muziek. Niks loyaliteit, solidariteit, erkentelijkheid of medeleven. Hebzucht, egoïsme en cynisme regeren. Dag Napster, zak maar in de stront, we zijn vast naar Imesh gegaan, naar Bearshare, of naar WinMx. Daar is het ook gratis. Nog een fijne begrafenis.

En toch heb ik geen medelijden met de jongens en meisjes van Napster. Die hebben ook maar één devies: We're only in it for the money. Daarom besluit ik met een tweede gejatte regel (huiskamervraag: van wie?), die voor alle betrokken partijen geldt: It's dog eat dog eat dog, ain't no use to fight it, dog eat dog eat dog, grab it fast and bite it.