Herbert
Blankesteijn
Ik
wilde deze column schrijven over een onderzoek van de FNV naar agressie tegen
computers. Op een mooie dag vorige week dacht ik mijn 500 woorden te kunnen
schrijven tussen twee afspraken bij een andere opdrachtgever. Daar staan volop
pc’s met tekstverwerking en toegang tot internet. Ik had een diskette bij me
met een bericht over dit plan van de FNV, afkomstig van een nieuwsbron op
internet.
Ik
vond een pc die toevallig aan stond, deed mijn diskette erin en probeerde met
een welgemikte klik de inhoud daarvan op het scherm te krijgen. Een scherp
geratel was het antwoord. Diskette eruit, diskette erin, nog een poging:
hetzelfde resultaat. De drive was kapot.
Geen
nood. Uit mijn hoofd wist ik het adres van de website waar de FNV werknemers
oproept hun ervaringen met deze vorm van zinvol geweld bekend te maken. Ik liet
Netscape de site opzoeken, maar moest geruime tijd wachten voor alle leuke
plaatjes op deze pagina eindelijk waren binnengestroomd. Gelukkig ben ik wat
gewend, en er was koffie genoeg.
De
pagina bevatte geen informatie over het FNV-onderzoek. Wel een grappig bedoelde
cartoon die naar het juiste document verwees. Ik keek op mijn horloge. Klik. Er
verscheen een scherm vol tierelantijnen, maar geen tekst. Toen ik probeerde
terug te klikken naar de vorige pagina, liep Netscape vast. Shit! Ik gromde.
Netscape
herstarten, adres weer intikken, opnieuw doorklikken naar de pagina over het
onderzoek: nu wel een intact verhaal. Er was ook een link naar een nieuwsbericht
over een soortgelijk onderzoek dat Compaq vorig jaar heeft gedaan. Prima. Even
opslaan, dacht ik, want de informatie waarop je je baseert moet je bewaren.
Nadat ik was bekomen van mijn verbazing over het feit dat de spellingcontrole
van Word de tweede ‘je’ in de vorige zin niet goedkeurde, stuurde ik de twee
gevonden documenten naar mijn diskette. Ratelratel. Godverdegodver! Die was
natuurlijk nog steeds kapot. Hoe kreeg ik het resultaat van mijn bloedige
research nu thuis? Een vreemde kramp nam bezit van mijn schouders.
Was
er ergens een pc met werkende diskettedrive? Ik vond een vrije pc, die
toevallig niet aanstond, en probeerde in te loggen. Maar aangezien ik bij de
betreffende opdrachtgever zelden van het systeem gebruik maak, was mijn wachtwoord verlopen. Geen andere pc voor mij, of ik
moest zoete broodjes gaan bakken bij de afdeling Automatisering. Omdat ik mij
langzamerhand wat minder sociaal vaardig voelde, deed ik dat niet. Ik bedacht
dat ik de betreffende documenten naar mijn privé-mailadres kon sturen. Maar net
toen dat leek te lukken, waarschuwde de Beeldschermtachograaf, een programma
van de FNV dat blessures door computergebruik moet voorkomen, dat het tijd was
om te pauzeren.
In
alle kalmte woog ik af op welk onderdeel van de pc ik het best mijn woede zou
kunnen koelen. Het goedkoopste en makkelijkst vervormbare, besloot ik. Ik rukte
de muis los en stampte deze voor het front van een complete afdeling aan
gruzelementen.
Daarom
vandaag helaas geen stukje over agressie tegen computers.