Zaken doen met kinderen

Herbert Blankesteijn

In hoeverre mogen bedrijven zich tot kinderen richten, met vragen of met aanmoedigingen om iets te kopen?

Vorige week sloeg universitair docent privacyrecht Nouwt uit Tilburg alarm. Met lokkertjes krijgen bijvoorbeeld speelgoedsites kinderen zover dat ze via internet vragenformulieren invullen. Daarbij zijn impertinente vragen, over de gezinssamenstelling, het merk van de auto, waar men de boodschappen doet, wat de favoriete chocolademelk is en of de ouders alcohol gebruiken. Geen vragen waar een speelgoedwinkel iets mee kan, tenzij er handel mee gedreven gaat worden. De site van een uitgeverij blijkt kinderen uit te leggen dat een betaling ook met pappie z'n creditcard kan worden gedaan. De Consumentenbond heeft meteen gepleit voor wettelijke maatregelen. In de VS is sinds april een wet van kracht die bedrijven verbiedt vertrouwelijke gegevens in te winnen bij kinderen jonger dan 13 jaar.

Ik vind dat onzin. Je kunt wel zien dat op een site een vragenformulier kan worden ingevuld, maar niet of die vragen gericht zijn op kinderen, laat staan dat je een leeftijdsgrens kunt aangeven. Een dergelijke wet is dus niet te handhaven, en wetten die je niet kunt handhaven moet je niet uitvaardigen.

Er is hier geen sprake van een juridische of technische, maar van een pedagogische kwestie. Je kunt je kinderen zo opvoeden dat ze met hun tengels van je creditcard afblijven, en je kunt je creditcard zo opbergen dat ze er niet bij kunnen komen. Als dat je niet lukt, kun je van de wetgever niet verlangen dat hij compenseert voor je falen als ouder. Als je de pc gebruikt als goedkope kinderoppas, moet je niet zeuren dat kinderen wel eens iets ondeugends doen. Ben je daar niet van gediend, dan moet je erbij blijven wanneer ze internet opgaan, zoals je erbij zou blijven wanneer ze het centrum van Amsterdam intrekken. En als je consumptiepatroon het daglicht niet kan verdragen, moet je misschien je consumptiepatroon veranderen, want op school praten je kinderen er ook over…

Overigens moeten bedrijven zich afvragen of de informatie die ze kinderen ontfutselen wel betrouwbaar is, want mijn zoon van 13 weet wel raad met dat soort idiote vragen. En ook daarom lijkt een wettelijk verbod op het verzamelen van non-informatie me onnodig.