De wereld vergaat niet

Herbert Blankesteijn, Blikopener 1993/94


Dat is natuurlijk een kop van niks, boven dit stukje. 'De wereld vergaat!', dat zou er veel interessanter uitzien. Vandaar dat je de laatste maanden koppen in kranten hebt kunnen zien als: 'Over een uur kan het afgelopen zijn met ons' en: 'Pas op voor de aardscheerder'. Aardscheerder? Ja, want het gaat hier om grote rotsblokken die vlak langs onze eigen Aarde scheren. Veel mensen zijn bang dat dat een ramp zou opleveren. En dat zou inderdaad kunnen. Neem een rotsblok van tien meter groot. Als zo'n ding uit de ruimte op de grond inslaat dan levert dat een ontploffing op van het formaat atoombom. Niet dat er explosieven in zo'n rotsblok zitten, maar die enorme klap wordt veroorzaakt door de snelheid van het projectiel: vele kilometers per seconde.

Toch is de angst voor dit soort gebeurtenissen overdreven, al is het een lekker gevoel om te griezelen bij het idee. Als sterrenkundigen vinden dat een steenklomp ons 'rakelings' is gepasseerd, dan bedoelen ze dat-ie ons is voorbijgevlogen op een afstand van honderdduizenden kilometers. Zij, de sterrenkundigen dus, hebben nu eenmaal een ander idee van afstanden dan gewone mensen. Dat komt door de gigantische afstanden in het heelal. De Maan, onze buurman, is meer dan 300.000 kilometer ver. Dat noemt een sterrenkundige dicht bij.

Volgens de beste schattingen komt er een keer per eeuw een tien-meter-blok in botsing met de Aarde. Daarbij mag je niet vergeten dat twee derde van het oppervlak van onze planeet bestaat uit water. En dan nog, hoe dicht bevolkt onze wereld ook lijkt, het meeste land is nog steeds onbewoond of heel dun bevolkt. De laatste kosmische klap was in 1908 in Siberie, zo ver van de bewoonde wereld dat de geleerden er pas tientallen jaren later achter kwamen wat er precies was gebeurd.

Je kunt er wel van uit gaan dat de kans op een atoombom-achtige ramp, dat wil zeggen met slachtoffers en al, niet veel groter is dan eens in de duizend jaar. Een botsing met een mini-planeet van een paar kilometer, die de mensheid zou kunnen uitroeien, moeten we eens in het honderd miljoen jaar verwachten. Het heeft niet veel zin om daar wakker van te liggen.

Waarom dan al die drukte? Dat is begonnen toen de Sovjet-Unie instortte. De Amerikaanse geleerden en ingenieurs die zich met wapens bezig hielden hadden opeens een nieuwe 'vijand': het gevaar van langsvliegende hemellichamen. Ze proberen nu zwerfstenen in gevaarlijke banen op te sporen, en ze zoeken naar manieren om daarvan de koers te veranderen. Echt jongensboekenwerk, en beslist leuk voor een film. Maar het is zelfs met de techniek van nu heel moeilijk, misschien zelfs onmogelijk, en het zal ze dus een hele tijd van de straat houden.


Alles wat je hier vindt mag je lezen, downloaden en zelfs kopiëren en aan vrienden geven. Maar ik heb het geschreven en het is en blijft van mij. Wat je dus niet mag doen is het verkopen en er geld aan verdienen. Dat doe ik tenslotte ook niet. Verder veel plezier ermee. -Herbert Blankesteijn


  • Terug naar het Zowerktdatmenu.
  • Terug naar het Hoofdmenu Archief Herbert Blankesteijn.